Pa prośbie 
zolaka pašču heta siudy.
У старабел. пісьменнасці не ўжывалася. Прапанавана ў 1870 П. А. Бяссонавым, па тэхн. прычынах доўгі час замянялася літарай «у» (у тэкстах, надрукаваных лацінкай, абазначалася знакамі, u, ̉u, ŭ, напр., у творах В. Дуніна-Марцінкевіча, Ф. Багушэвіча, выданнях бел. фальклору, сабранага М. Федароўскім). Пачала выкарыстоўвацца ў пачатку 20 ст. ў газетах «Наша доля», «Наша ніва» і выданнях суполкі «Загляне сонца і ў наша аконца». У сучаснай бел. літ. мове абазначае білабіяльны фрыкатыўны зычны гук «w» («заўтра», «заліў»).
А. М. Булыка, Мінск
(Pavodle БелСЭ, pravapis aryginału zachavany)
Heta pra u-nieskładovaje. Bo ž "ŭ" - heta zaiste jašče adna nahoda hanarycca svajoj movaj. Heta paprostu ŭnikalnaja litara. Kaniešnie, "ў" jašče ŭžyvajecca ŭ šerahu moŭ, ale heta ŭsio movy, jakim rasiejcy ŭ 1933 štučna stvaryli alfabety (a da hetaha va jich, za nievialikim vyklučeńniem, uvohule piśmovaści nie było).
A što tyčycca "ŭ", dyk heta ŭvohule sapraŭdy ŭnikalnaje vynachodztva narodnaha gienija. Hetaj litary niama ani ŭ vodnaj naturalnaj movie, tolki ŭ biełaruskaj. Hetaj litary varta pastavić pomnik.
Viadoma, "ŭ" prysutničaje ŭ Esperancie. Adnak, pa-pieršaje, esperanta - to mova štučnaja. A pa druhoje, hety spadar Zamenhoff napeŭna skamuniździŭ litaru z našaje sałaŭjinaje movy.
Zrešty, addamo Esperancie naležnaje - hali b nie jana, naŭrad ci b my siońnia mahli tak pryhoža vykarystoŭvać hetuju litaru ŭ svajoch tektach, a juzali by ŭsialakija ū, ů dy ú.
PS: Очань іньцярэсны resurs: http://www.eki.ee/letter/
November 26 2004, 08:11:36 UTC 18 years ago
November 26 2004, 12:41:23 UTC 18 years ago
November 26 2004, 23:58:07 UTC 18 years ago