U pryncypie, staŭleńnie da łacinki stanoŭčaje. Na pačatku XX st., jak my ŭsie pomnim, hazeta „Naša Niva” vychodziła ŭ dźviuch versijach: kirylicaj i łacinkaj.

Ja dumaju, što nieskładana navučyć i pryvučyć siabie-aŭtara hetaj łacinkaj karystacca. Moža być z polskaha hledzišča, z hledzišča polskich biełarusaŭ heta nieadčuvalna, a čałaviek, jaki žyvie ŭ Biełarusi bielaruskaj i isnuje ŭ śviecie kirylicy, jamu psychalahična dosyć, padazraju, ciažka budzie joj karystacca. Čałaviek, skažam, stałaha vieku, siaredniaha ŭzrostu... Čałaviek dla jakoha nia budzie nijakaj prablemy — heta małady internet-karystalnik. Voś chto daŭno j paśpiachova piša e-mal'y łacinkaju za miažu! I hetyja buduć z takoj samaj lohkaściu j chutkaściu čytać i pisać. Inšaja reč, adrazu paŭstaje pytańnie: jakaja łacinka, jakaja redakcyja?

Ja, skažam, u estetyčnych metach u svajoj knižcy niekalki vieršykaŭ aformiŭ łacinkaju, ale pišučy ich, skažam, u internecie ź Litvy musiŭ karystacca adnoj łacinkaj, u Polščy — inšym varyjantam. Prosta techničnyja mahčymaści padtrymki litar roznyja. Ja dumaju, što budzie jašče bolš kašy, čym my zaraz majem z narkamaŭkaj i taraškievicaj. Dumaju, što ŭ nas budzie piać, šeść, siem,vosiem, dziesiać biełaruskich artahrafij. Mahčyma, heta navat niakiepska: u nas cikavyja časy, i budzie jašče cikaviej.

Ale tak napraŭdu ja dumaju, što heta chutčej pryhožy estetyčny eksperyment, heta dobra pasuje ŭ knižcy vieršaŭ, u niejkich efektnych nadpisach — moža być u reklamie... Ale ci budzie čałaviek čytać nie maleńki vieršyk, a vializarnuju epapeju łacinkaju? U mianie jość surjoznyja sumnievy.

Aŭdyjo versija